ادای احترام به رابرت پیرس، قطعه نهایی درخشش تیم شکست ناپذیر آرسنال

با پیوستن رابرت پیرس به آرسنال در سال ۲۰۰۰، این تصور وجود داشت که تیم از قبل کامل است. اما این بازیکن فرانسوی، آن لمس نهایی از کلاس را ارائه کرد که آن‌ها را به یکی از برترین تیم‌های تاریخ لیگ برتر تبدیل کرد.

پیرس ورود نسبتا دیرهنگامی به خط حمله‌ای داشت که قرار بود هدایت تیم شکست‌ناپذیران را برعهده بگیرد. در زمان انتقال او از مارسی در تابستان ۲۰۰۰، دنیس برکمپ پنج سال، فردی لیونبرگ دو سال و تیری آنری حدود ۱۱ ماه بود که در آرسنال حضور داشتند.

پیرس که به عنوان جانشین مارک اورمارس، بازیکن باکلاس دیگری به آرسنال پیوست، علیرغم علاقه شدید رئال مادرید و یوونتوس، به خاطر ارتباط با فرانسه و رهبری آرسن ونگر، جذب این باشگاه شد.

این خرید، یکی از بهترین تصمیمات دوران مدیریت ونگر بود، چرا که پیرس، ضربات نهایی را برای تیمی به ارمغان آورد که به کمال نزدیک می‌شد.

پیرس که در بدو ورود به شمال لندن، چهره‌ای جوان و بدون ریش داشت، به جز خط چانه‌ای تیره‌رنگ، به نمادی از فرهنگ شکوفای فرانسوی در آرسنال تبدیل شد.

با بلند شدن موها و سبیل‌هایش، او به چهره‌ای شبیه به دارتانیان تبدیل شد، یک تفنگدار فوتبال که در عین حال جسور، باوقار و مرگبار در زمین بازی ظاهر می‌شد.

اگر برکمپ «مرد یخی» بود و آنری حضوری استوار در خط حمله داشت، پیرس یک تمام کننده ظریف بود که نرمی مخملی را به آرسنال هدیه داد.

او مطمئناً یک تجمل محسوب می‌شد، اما در تلاش ونگر برای ساختن یکی از زیباترین تیم‌های لیگ برتر، ضروری نیز بود.

در دوره‌ای که قبل از استفاده آزادانه‌ی انگلیسی‌ها از اصطلاح «gegenpressing»، فوتبال پرسینگ بالا کمتر از امروز مد بود، پیرس با وظایف دفاعی طاقت‌فرسا محدود نمی‌شد.

در طول دوران حضور او در باشگاه، خط دفاعی پنج نفره فوق‌العاده‌ای آرسنال را بیمه می‌کرد، در حالی که وظیفه پس گرفتن توپ در میانه میدان بر عهده‌ی پاتریک ویرا و از سال ۲۰۰۲ به بعد، بر عهده گیلبرتو سیلوا بود.

این امر به پیرس در جناح چپ آزادی عمل می‌داد تا موقعیت‌های حمله را بسازد و یکی پس از دیگری به پایان برساند، در حالی که سرعت و هوش او در بازی برای ضدحملات مرگبار که باعث شهرت «شکست‌ناپذیران» شد، نقشی حیاتی داشت.

او نه یک تکل‌زن سرسخت بود و نه بدون توپ، یک جنگجو به تمام معنا؛ فاقد آن رگه‌های خشونت و آرنج‌های تیز برکمپ بود، اما به واسطه‌ی مهارت‌های نرم، پاس‌های درخشان، دید عالی و ذهن نبوغ‌آمیزش، به محبوبیت ویژه‌ای نزد هواداران دست یافت.

البته، این موضوع نیز در محبوبیت پیرس در میان هواداران بی‌تأثیر نبود که در دومین فصل حضورش در هایبری، به قهرمانی آرسنال کمک کرد. او با صدرنشینی در جدول پاس گل‌دهندگان لیگ برتر و زدن ۹ گل، در حالی که توپچی‌ها با ۷ امتیاز اختلاف نسبت به نزدیک‌ترین رقیب، لیورپول، به قهرمانی رسیدند، درخشید.

او علی‌رغم پارگی رباط صلیبی در ماه مارس و در نتیجه، از دست دادن فینال باشکوه مقابل چلسی، به عنوان بهترین بازیکن سال از نگاه نویسندگان فوتبال و بهترین بازیکن فصل آرسنال انتخاب شد.

فصل ۲۰۰۱/۰۲ همچنین شاهد به ثمر رساندن گلی بود که بسیاری آن را گل دوران حرفه‌ای او می‌دانند، یک ضربه چیپ غیرقابل باور از روی سر جورج بواتنگ و پیتر اشمایکل که الهام‌بخش یکی از به یادماندنی‌ترین لحظات در تاریخ گزارشگری فوتبال شد.

اگرچه چیپ او مقابل اشمایکل احتمالا به یادماندنی‌ترین حرکت پیرس بود، اما گلی که به بهترین نحو او را توصیف می‌کرد، در فصل بعد مقابل ساوتهمپتون به ثمر رسید.

در آن فصل که با ناامیدی همراه بود و آرسنال با از دست دادن برتری هشت امتیازی، قهرمانی را به منچستریونایتد تقدیم کرد (هرچند با قهرمانی در جام حذفی کمی دلخوشی پیدا کردند)، پیرس پس از مصدومیت به تدریج به فرم ایده‌آل خود بازگشت و دوباره هواداران را به وجد آورد.

او در دومین بازی به آخر لیگ، مقابل ساوتهمپتون هت‌تریک کرد و زمینه‌ساز شروع یک روند بی‌سابقه ۴۹ بازی بدون شکست شد.

سومین و آخرین گل او، تجسمی از پیرس بود: یک چیپ جسورانه از فاصله تقریباً ۳۰ متری، که نیازمند تکنیک و جاه‌طلبی باورنکردنی، حتی کمی غرور بود و با لبخندی عذرخواهانه جشن گرفته شد.

همان لمس نرمی که با آن ساوتهمپتون را به هم ریخت، در طول فصل شکست‌ناپذیران نیز به طور مداوم به چشم می‌خورد، فصلی که در آن پیرس بعد از آنری، در صدر جدول گلزنان تیم قرار داشت.

آنری در تمامی رقابت‌ها ۳۹ گل به ثمر رساند، اما پیرس نیز ۱۹ گل زد، عددی که در شرایط دیگر برای کسی که به تنهایی در خط حمله بازی می‌کند، قابل احترام بود.

پیرس نه تنها عادت به زدن گل‌های زیبا داشت – برای مثال، گل برتری او در اوایل فصل مقابل لیورپول – بلکه روند گلزنی با ثبات قابل توجه در دربی شمال لندن مقابل تاتنهام را نیز ادامه داد.

این گل‌ها شامل گلی در تساوی ۲-۲ در وایت هارت لین بود که باعث شد آرسنال در چهار هفته مانده به پایان لیگ، قهرمانی خود را قطعی کند، دلیلی دیگر برای هواداران پرشور شمال لندن برای ستایش پیرس و حسرت طرفداران تیم رقیب برای به یاد آوردن نام او.

آرسنال آن فصل را بدون شکست در لیگ برتر به پایان رساند، که بخش قابل توجهی از آن به لطف درخشش هجومی و درخشش باکلاس پیرس بود. این فصل بدون شک اوج دوران حضور او در هایبری بود، حتی اگر یک سال بعد دوباره قهرمان جام حذفی می‌شد.

متاسفانه، دوران حضور او در باشگاه با پایانی نه چندان خوش همراه بود، زمانی که پس از اخراج ینس لمن در فینال لیگ قهرمانان ۲۰۰۶ زودهنگام تعویض شد. پیرس اندکی بعد به ویارئال پیوست و باعث ناراحتی بسیاری از هواداران آرسنال شد.

این اتفاق تلخی برای مرد ابریشمی بود، اما با ۶ سال حضور در باشگاه، افتخارات متعدد و برخی از تحسین‌برانگیزترین گل‌های به ثمر رسیده، پیرس همیشه قرار بود میراثی شکست‌ناپذیر را از خود به جای بگذارد.