یازده هافبک برتر تاریخ آرسنال

در طول سال‌ها، آرسنال توانسته است از انبوهی از بازیکنان افسانه‌ای برای تسلط بر مهم‌ترین بخش زمین یعنی خط میانی بهره ببرد. از غول‌های تنومند تا جادوگران شیطون، لیست بهترین هافبک‌های آرسنال با حروف طلا حک شده است.

توپچی‌ها در طول تاریخ خود موفق به کسب سه قهرمانی لیگ برتر شده‌اند و با پیشرفت فصل ۲۰۲۳/۲۴ همچنان در کورس کسب قهرمانی چهارم قرار دارند. مربیانی مانند برتی می و آرسن ونگر توانسته‌اند به برخی از بهترین هافبک‌هایی که فوتبال انگلیس تا به حال به خود دیده و قطعا بهترین‌هایی که برای این باشگاه توپ زده‌اند، تکیه کنند. در این مقاله، GiveMeSport برترین بازیکنان این گروه قدرتمند را رتبه‌بندی کرده تا بزرگترین بازیکن در مهم‌ترین پست تاریخ آرسنال را معرفی کند.

معیارهای رتبه‌بندی

آمادگی: یکی از ویژگی‌های کم‌اهمیت‌تر برای هر بازیکنی. به سادگی، سلامت مداوم – یا به اندازه‌ای سرسخت بودن که بتواند با مصدومیت‌های جزئی بازی کند – یک مهارت کلیدی برای هر هافبکی است.
تأثیرگذاری روی تیم: این می‌تواند به شکل گل، پاس گل یا کلین شیت باشد. همچنین، جام‌هایی که در دوران حضورشان در باشگاه به دست آمده‌اند نیز در نظر گرفته می‌شوند.
افتخارات فردی: خواه جوایز انفرادی باشد یا تمجید از سوی سرمربی، هم‌تیمی‌ها یا حریفان. آرسنال یکی از موفق‌ترین باشگاه‌های انگلیس است، اما دوره‌های طولانی بدون جام را نیز تحمل کرده است، با این حال، آن‌ها به طور مداوم هافبک‌های درخشانی داشته‌اند.

۱۱. پل مرسون

۱۹۸۶ تا ۱۹۹۷ در آرسنال
۴۲۵ بازی
۹۹ گل
دو قهرمانی لیگ، یک قهرمانی جام حذفی، یک قهرمانی جام اتحادیه، یک قهرمانی جام در جام اروپا

حتی خود پل مرسون هم باور نمی‌کرد که جورج گراهام بعد از اعتراف به اعتیاد به الکل و کوکائین در سال ۱۹۹۴ دوباره به او فرصت بدهد. این اولین اتفاق حاشیه‌ای برای کسی که زمانی بهترین بازیکن جوان سال اتحادیه بازیکنان حرفه‌ای انگلیس بود، به حساب نمی‌آمد. با این حال، گراهام که خودش هم هافبک غیر قابل پیش‌بینی‌ای بود، همیشه جایی برای مرسون در تیمش داشت. او برای این تصمیم خود اینطور توضیح داد: ''اگر یک رولزرویس داشته باشید که خراب شود، آن را تعمیر می‌کنید.''

با این وجود، مرسون بین سال‌های ۱۹۹۵ تا ۱۹۹۷، ۸۲ بازی متوالی در لیگ برتر برای آرسنال انجام داد که رکوردی که تا به ظهور بوکایو ساکا پابرجا بود. این یعنی با وجود تغییر چهار سرمربی، همه آن‌ها مرسون را بازیکنی ارزشمند می‌دانستند. این وینگر تکنیکی همچنان عضو کلیدی تیم بود که آرسن ونگر هدایت آن را بر عهده گرفت، اما در نهایت در سال ۱۹۹۷ به خاطر دستمزد بالاتر، پیشنهاد تمدید قرارداد با آرسنال را رد کرد و به میدلزبورو پیوست.

۱۰. جورج آرمسترانگ

۱۹۶۱ تا ۱۹۷۷ در آرسنال
۶۲۱ بازی
۶۸ گل
یک قهرمانی لیگ، یک قهرمانی جام حذفی، یک قهرمانی اینتر سیتیز فایرز کاپ

در دورانی که تیم ملی انگلیس با لقب «عجایب بدون بال» تحت هدایت سر آلف رمزی قهرمان جام جهانی شد، جورج آرمسترانگ با قدرت تمام در جناح راست آرسنال می‌درخشید. با این حال، محدود کردن «جوردی» به یک وینگر تک‌بعدی، تلاش‌های خستگی‌ناپذیر او بدون توپ را نادیده می‌گیرد.

سر بابي چارلتون، مهره کلیدی تیم رمزی، با تحسین به شماره هفت آرسنال نگاه می‌کرد. او گفته است: ''آرمستراگ هر روز بهتر می‌شود، سخت کار می‌کند و با اشتیاق به کمک به هم‌تیمی‌ها، فشار را از دوش مدافعان برمی‌دارد.''

آرمسترانگ در مسیر قهرمانی آرسنال در لیگ برتر ۱۹۷۱، حتی یک بازی را از دست نداد و در فینال جام حذفی مقابل لیورپول که منجر به اولین دبلِ (قهرمانی همزمان در لیگ و جام حذفی) باشگاه شد، نیز به میدان رفت. تا زمان ترک توپچی‌ها در سال ۱۹۷۷، آرمسترانگ باسابقه‌ترین بازیکن تاریخ آرسنال بود. هنوز هم هیچ هافبکی نتوانسته به رکورد ۶۲۱ بازی آرمسترانگ برای توپچی‌ها برسد.

۹. امانوئل پتی

۱۹۹۷ تا ۲۰۰۰ در آرسنال
۱۱۸ بازی
۱۱ گل
یک قهرمانی لیگ برتر، یک قهرمانی جام حذفی

امانوئل پتی برای تثبیت جایگاه باعظمتش در آرسنال به زمان زیادی نیاز نداشت. قهرمان جام جهانی فرانسه تنها سه سال را در شمال لندن سپری کرد و برای مثال، تعداد بازی‌های کمتری نسبت به کالوم چمبرز برای توپچی‌ها انجام داد. اما او از آن زمان به خوبی استفاده کرد.

پتی در کنار پاتریک ویرا، در اولین تیم قهرمان لیگ برتر آرسن ونگر در فصل ۹۸-۱۹۹۷، مشتی آهنین درون دستکشی از جنس مخمل بود. پتی که توانایی شکافتن خطوط دفاعی حریف با پای چپ جادویی‌اش را داشت، همچنین می‌توانست هر تلاشی برای نفوذ به خط دفاعی آرسنال را در نطفه خفه کند.

در طول اولین فصل حضور پتی، آرسنال در روز باکسینگ دی با ۱۳ امتیاز اختلاف، نسبت به منچستریونایتد صدرنشین عقب بود. این بازیکن فرانسوی نقشی اساسی در بهبود چشمگیر عملکرد دفاعی تیم در نیم‌فصل دوم داشت، به طوری که رکورد ۱۳ ساعت متوالی بدون گل خورده در لیگ، زمینه‌ساز سبقت گرفتن آرسنال از یونایتد و کسب عنوان قهرمانی شد.

۸. ری پارلور

۱۹۹۲ تا ۲۰۰۴ در آرسنال
۴۶۶ بازی
۳۲ گل
سه قهرمانی لیگ برتر، چهار قهرمانی جام حذفی، یک قهرمانی جام اتحادیه، یک قهرمانی جام در جام اروپا

در نیمه دوم فینال جام حذفی ۲۰۰۲، در حالی که ری پارلور در ۲۵ متری دروازه با پای راست خود تغییر جهت می‌داد، تیم لاوجوی، مجری هوادار چلسی در اسکای اسپورت، که گزارش بازی را در بخش هواداران شبکه بر عهده داشت، مشهورترین جمله دوران کاری رسانه‌ای خود را بر زبان آورد: ''اوه، اشکالی ندارد، فقط ری پارلور است.'' و به این ترتیب، شاهد یکی از به یادماندنی‌ترین گل‌های تاریخ فینال جام حذفی برای آرسنال بودیم.

پارلور در دوران مربیگری جرج گراهام به عنوان یک هافبک میانی که در زمین جولان می‌داد به تیم اصلی راه پیدا کرد، اما با آمدن ونگر، خودش را به یک بال کناری سخت‌کوش وفق داد. با این حال، «پله رامفورد» با تمام فداکاری‌هایش، توانایی انجام حرکات تماشایی را هم داشت. همانطور که چلسی (و لاوجوی) متوجه شدند.

۷. الکس جیمز

۱۹۲۹ تا ۱۹۳۷ در آرسنال
۲۶۱ بازی
۲۷ گل
چهار قهرمانی لیگ، دو قهرمانی جام حذفی

در طول هشت سال حضور الکس جیمز در شمال لندن، آرسنال موفق به کسب چهار قهرمانی لیگ شد و - گواه کاملی بر پاس‌های مرگبار او - در سه فصل جداگانه، توپچی‌ها بیش از ۱۰۰ گل لیگ به ثمر رساندند. از زمان جدایی جیمز، آرسنال دیگر نتوانسته به رکورد ۱۰۰ گل در لیگ دست پیدا کند.

این ملی‌پوش اسکاتلندی که جثه کوچکی داشت، ابتدا با بازی مالکانه خیره‌کننده خود در مرکز زمین برای پرستون نورث‌اند به چشم آمد. باشگاه آرسنال که به طور سنتی به عنوان «بانک انگلیس» شناخته می‌شد، برای دور کردن جیمز از دیپ‌دیل مجبور شد از تمام ترفندهای مالی خود استفاده کند. آرسنال برای دور زدن سقف دستمزد بازیکنان در آن دوران، با عناوین جعلی مانند «نمایشگر ورزشی» در فروشگاه سلفریج – به عبارت دیگر، چرخاندن بی‌خیال راکت تنیس – به جیمز ۲۵۰ پوند اضافی در سال اختصاص داد. او ارزش هر پنی را داشت.

۶. گیلبرتو سیلوا

۲۰۰۲ تا ۲۰۰۸ در آرسنال
۲۴۳ بازی
۲۴ گل
یک قهرمانی لیگ برتر، دو قهرمانی جام حذفی

گیلبرتو سیلوا در سال ۲۰۰۲ به عنوان قهرمان جام جهانی از اتلتیکو مینیرو برزیل به آرسنال پیوست، اما هرگز از افتخارات گذشته‌اش راضی نبود. او به یاد می‌آورد: ''در انگلیس، من هیچ‌کس نبودم.'' متاسفانه، سیلوا هنوز هم برای بسیاری که نتوانستند نقش او را به عنوان یک هافبک تدافعی درک کنند، ناشناخته باقی مانده است. البته، بخشی از این موضوع عمدی بود.

سیلوا توضیح داد: کار من این بود که در زمین نامرئی باشم – اگر کارم را درست انجام می‌دادم، همه چیز برای بازیکنان جلوی من و همچنین خودم آسان‌تر می‌شد.

قطعا ونگر او را باارزش می‌دانست. سرمربی مورد احترام آرسنال، سیلوا را «بسیار کارآمد، بسیار باکلاس» توصیف کرد و به ندرت او را از ترکیب تیم خارج می‌کرد. این بازیکن برزیلی در میان درخشش «شکست ناپذیران» آرسنال، مانند یک پیراهن زیر زبر و ناراحت‌کننده، نقش چنگ را برای مهاجمان حریف ایفا می‌کرد. حتی اگر نقش اصلی او برهم زدن حملات حریف بود، سیلوا همچنان در یکی مانده به آخرین فصل حضورش در لندن، توانست تعداد گل‌های دو رقمی در لیگ را به ثبت برساند.

۵. لیام برادی

۱۹۷۳ تا ۱۹۸۰ در آرسنال
۳۰۷ بازی
۵۹ گل
یک قهرمانی جام حذفی

لیام برادی تقریبا روی زمین شناور بود. این هافبک چنان چابک بود که حتی در دوران او، زمین‌های فوتبال با اولین قطره باران به باتلاقی گل‌آلود تبدیل می‌شدند، اما او به زحمت متوجه این موضوع می‌شد.

درخشش این هافبک ایرلندی در آمارها دیده نمی‌شود - او پیش از آن که پاس گل‌ها به طور منظم ثبت شوند، بیشتر روی خلق موقعیت تمرکز داشت - و از نظر جام‌های قهرمانی نیز کم‌بهره‌ است؛ برادی به سه فینال متوالی جام حذفی و فینال جام در جام اروپا رسید، اما تنها یک جام برای آرسنال به دست آورد. اما او مورد تحسین هم‌تیمی‌هایش قرار گرفت و در سال ۱۹۷۹ به عنوان اولین بازیکن غیر بریتانیایی که به عنوان بهترین بازیکن سال از طرف اتحادیه بازیکنان حرفه‌ای انگلیس (PFA) انتخاب شد، به شهرت رسید.

۴. رابرت پیرس

۲۰۰۰ تا ۲۰۰۶ در آرسنال
۲۸۴ بازی
۸۴ گل
دو قهرمانی لیگ برتر، دو قهرمانی جام حذفی

بین سال‌های ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۵، رابرت پیرس در سه فصل متوالی دقیقاً ۱۴ گل در لیگ برتر به ثمر رساند. برای درک اینکه این شاهکار چقدر قابل توجه بود - به خصوص برای یک هافبک - باید گفت تنها یک بازیکن دیگر در همین سه فصل بیش از ده گل غیرپنالتی به ثمر رساند؛ هم‌تیمی پیرس در آرسنال، تیری آنری.

یک سال قبل از اینکه قهرمان جام جهانی وارد این دوره پرگل خود شود، به عنوان بهترین بازیکن سال نویسندگان اتحادیه فوتبال انتخاب شد، هرچند مصدومیت فصل او را در اواسط مارس کوتاه کرد. حتی هم‌تیمی‌هایش نیز تحت تأثیر قرار گرفتند و کل تیم در مراسم اهدای جام قهرمانی لیگ برتر آن سال، در حالی که او به سختی راه می‌رفت، به افتخار او تعظیم کردند.

گل‌های پیرس نباید ذوق هنری او را پنهان کند. در فصل رویایی ۲۰۰۳/۰۴ که آرسنال بدون شکست قهرمان لیگ شد، این بازیکن فرانسوی به عنوان بهترین پاسور تیم شناخته شد.

۳. سسک فابرگاس

۲۰۰۳ تا ۲۰۱۱ در آرسنال
۳۰۳ بازی
۵۷ گل
یک قهرمانی جام حذفی

در دقایق پایانی بازی حساس مرحله حذفی چمپیونزلیگ بین آرسنال و بارسلونا، در حالی که توپ به سسک فابرگاس می‌رسید، کارلوس پویول با سرعتی سرسام‌آور به سمت دروازه خودی برگشت. کاپیتان مهمان با یک تکل خشن ناخواسته روی ساق راست فابرگاس مرتکب پنالتی شد. فابرگاس با وجود آدرنالین ناشی از شکستگی و درد، ضربه پنالتی را با قدرت از کنار ویکتور والدس به دروازه زد تا مساوی باورنکردنی ۲-۲ را مقابل یکی از بهترین تیم های باشگاهی تاریخ رقم بزند.

فابرگاس که در سال ۲۰۰۸ و در سن ۲۱ سالگی به عنوان جوان‌ترین کاپیتان آرسنال بعد از تونی آدامز انتخاب شد، با عملکردی الهام بخش در زمین پیشتاز بود. این هافبک همه کاره به بهترین وجه برای پاس های دقیق و ماهرانه‌اش به هم تیمی‌ها شناخته می‌شود - تنها رایان گیگز است که می‌تواند به آمار پاس گل بیشتری نسبت به او در تاریخ لیگ برتر ببالد.

۲. دیوید روکاسل

۱۹۸۵ تا ۱۹۹۲ در آرسنال
۲۷۷ بازی
۳۴ گل
دو قهرمانی لیگ، یک قهرمانی جام اتحادیه

بارزترین ویژگی هر ادای احترامی به دیوید "راکی" روکاسل، تأکید بر شخصیت بی‌عیب و نقص او فراتر از توانایی بازیگری‌اش است. ایان رایت او را "برادر" توصیف کرد. مایکل توماس همیشه قدردان این بود که او "با همه منصفانه رفتار می‌کرد"، آلن اسمیت در سن ۲۰ سالگی او را "بسیار بالغ، جذاب و مودب" می‌دانست، در حالی که تونی آدامز او را "تا پایان" مبارزه‌اش با سرطان "شجاع" به یاد می‌آورد.

با این حال، این باعث نمی‌شود که استعدادهای جادویی او در زمین کم‌رنگ شود. پری گرووز، هم تیمی روکاسل، با شور و حرارت گفت: "او تکنیک، خلاقیت و استعداد داشت." روکاسل که دو بار به همراه توپچی‌ها قهرمان شد، ضربه دقیقه آخری او در وایت هارت لین بود که برای آرسنال پیروزی به یاد ماندنی مقابل رقیب سرسختشان به ارمغان آورد و آن‌ها را به فینال جام اتحادیه باشگاه‌های انگلستان در سال ۱۹۸۷ رساند.

۱. پاتریک ویرا

۱۹۹۶ تا ۲۰۰۵ در آرسنال
۴۰۵ بازی
۳۲ گل
سه قهرمانی لیگ برتر، چهار قهرمانی جام حذفی

در تابستان ۱۹۹۶، پاتریک ویرا در حالی به جمع توپچی‌ها پیوست که یک بازیکن ۲۰ ساله لاغراندام بود که روی نیمکت ذخیره های میلان خاک می‌خورد. درست شبیه به مربی‌ای که مجوز حضور او را صادر کرد، ویرا هم یک چهره کاملاً ناشناخته بود. اما این ناشناخته بودن دیری نپایید.

تنها چند دقیقه پس از شروع اولین بازی خود در لیگ برتر مقابل شفیلدونزدی، ویرا با یک پاس عرضی بلند و تماشایی، هایبری را به وجد آورد. از اولین ضربه تا آخرین ضربه - که پنالتی قهرمانی در جام حذفی ۲۰۰۵ را تبدیل به گل کرد - او در طول موفق ترین دوران تاریخ آرسنال، معجونی جادویی از قدرت و درخشش در قلب خط میانی بود. قطعا تنها یک پاتریک ویرا وجود داشت و خواهد داشت.