به یاد آوردن فصلی که سسک فابرگاس دل هواداران آرسنال را ربود

به تماشای بازیکن جوانی که بدون محدودیت بازی می‌کند و زمین را با جادویش پر می‌کند، بدون شک یکی از زیباترین صحنه‌های فوتبال است، همانطور که سسک فابرگاس با پیشبرد آرسنال به مراحل بالاتر لیگ قهرمانان برای اولین بار، آن را ثابت کرد.

اگر قوانین جدید برگزیت وجود داشت که باشگاه‌های انگلیسی را از خرید بازیکنان خارجی زیر ۱۸ سال منع می‌کرد، فابرگاس به راحتی می‌توانست از دست آرسنال خارج شود. اما در عوض، توپچی‌ها در سال ۲۰۰۳، فابرگاس ۱۶ ساله را از گنجینه لاماسیا بارسلونا به خدمت گرفتند و بدین ترتیب، عشق‌بازی شمال لندن آغاز شد.

بازیکن اسپانیایی به جوان‌ترین بازیکن، جوان‌ترین گلزن و کاپیتان آرسنال تبدیل شد، اما فصل ۲۰۰۵/۰۶ برای هر دوی بازیکن و باشگاه اهمیت ویژه‌ای داشت. این قرار بود آخرین فصل بازی آرسنال در خانه محبوبشان هایبوری باشد که با پیراهن نمادین قرمز توت فرنگی به یاد ماندنی شد.

برای فابرگاس که پیش از این در ۳۳ بازی لیگ در فصل قبل شرکت داشت، فصلی پر از فرصت بود. با رفتن کاپیتان و رهبر باتجربه، پاتریک ویرا، در تابستان، جای خالی در قلب خط میانی به وجود آمد. اما در چشمان آرسن ونگر فقط یک جانشین وجود داشت.

تیری آنری فابرگاس را با لباسی شبیه به یک پیراهن گشاد به یاد می‌آورد؛ هرچند پیراهن به طور واضح برای او بزرگ بود، اما کفش‌های ویرا اینطور نبودند.

فابرگاس در روز اول فصل گلزنی کرد، نقطه‌ای روشن در باخت ۲-۱ مقابل چلسی مورینیو در رقابت سوپرجام – که پیش‌درآمدی بر اتفاقات بعدی فصل بود.

در لیگ، سسک جوان با عادت رسیدن به موقعیت‌های خطرناک در لحظات آخر، مقابل بلکبرن و فولام گلزنی کرد. با حضور گیلبرتو سیلوا به عنوان هافبک تدافعی در کنار او، فابرگاس آزادی عمل بیشتری برای پرسه زدن در خط حمله داشت و با آنری، رابرت پیرس و دنیس برکمپ حرکات ترکیبی فوق‌العاده‌ای انجام می‌داد – رویایی برای هر بازیکنی.

او در مارس ۲۰۲۰ به آرس‌بلاگ گفت: "خیلی خوش شانس بودم که در کنار این بازیکنان و انسان‌های بزرگ پرورش پیدا کردم. من بچه کوچولو تیم بودم و همه از من مراقبت می‌کردند. آن‌ها بسیار مثبت بودند."

با این حال، این در اروپا بود که قهرمان آینده جام جهانی توانایی‌های خود را به اثبات رساند.

با وجود یک شروع آرام در مرحله گروهی لیگ قهرمانان، فابرگاس در دیدار رفت مرحله یک‌هشتم نهایی مقابل رئال مادرید در برنابئو، خود را به عنوان بااستعدادترین هافبک بازی‌ساز اروپا معرفی کرد.

این فابرگاس بود که پاس پنج یاردی را، که به سخاوت پاس گل نامیده می‌شد، برای آنری فراهم کرد و بازیکن فرانسوی با عبور از میان مدافعان لوس بلانکوس، با یکی از بهترین گل‌های انفرادی تورنمنت پیش افتاد.

اسپانیایی جوان با تکنیک و هوش خود نقشی کلیدی در موفقیت توپچی‌ها در هر دو بازی داشت و با پیروزی مجموع ۱-۰، شاگردان ونگر را به مرحله یک‌چهارم نهایی هدایت کرد.

آنچه بعد از آن اتفاق افتاد، خاص بود، نمایشی در هایبوری مقابل یوونتوس که به بخشی از تاریخچه آرسنال تبدیل شده است.

فابرگاس که توسط گزارشگر ITV، کلایو تایلدسلی، «ستاره نوظهور» لقب گرفته بود، یک گل قاطع به ثمر رساند، به آنری برای گل دیگر پاس داد و در مقابل بازیکنانی مانند لیلیان تورام و فابیو کاناوارو، با اقتدار بازی را کنترل کرد.

آیا گفتیم که او کاپیتان سابق خود، ویرا، را نیز که با لباس راه‌راه سیاه و سفید به خانه قدیمی خود بازگشته بود، مغلوب کرد؟

پس از غلبه بر یوونتوس در تورین با کسب پیروزی ۲-۰، توپچی‌ها به سختی از بازی‌های رفت و برگشت نیمه‌نهایی مقابل ویارئال عبور کردند. یک گل از کولو توره و مهار پنالتی دقیقه آخر یِنس لمن مقابل خوان رومن ریکلمه، برای بازگشت فابرگاس به مصاف باشگاه دوران کودکی‌اش، بارسلونا، در فینال کافی بود.

چاره‌ای جز گفتن این حقیقت نیست که باخت ۲-۱ آرسنال به بارسلونا، نقطه عطفی برای باشگاه بود. بعد از گرفتن گل زودهنگام، کارت قرمز لمن در دقیقه ۱۸ زنجیره‌ای از اتفاقات را رقم زد که منجر به نتیجه‌ای دلخراش برای توپچی‌ها در آن شب شد.

اگر آن‌ها برنده می‌شدند، ونگر احتمالاً در دوران پس از هایبوری به قهرمانی‌های متعدد داخلی می‌رسید، بازیکنان خود را حفظ می‌کرد و استعدادهای جهانی را جذب می‌کرد. در عوض، قهرمانانی مانند فابرگاس و آنری ناامید شدند و در نهایت، به همراه چند نفر دیگر، در چرخشی عجیب به کاتالان‌ها پیوستند.

با این حال، با وجود عذاب و دل‌شکستگی از دست دادن فینال در پاریس، درس‌هایی که فابرگاس در آن فصل آموخت، به بخش کلیدی DNA فوتبالی او تبدیل شد.

آخرین فصل حضور فابرگاس در آرسنال (۲۰۰۵/۰۶) تصویری کوچک از تمام احساساتی است که فوتبال در ما برمی‌انگیزد: امید، شادی و غم بی‌امان.