رتبه‌بندی ۱۱ تا از بهترین مهاجمان تاریخ آرسنال

میکل آرتتا، سرمربی آرسنال، بخش زیادی از دوران مربیگری خود را صرف رد کردن درخواست‌های مداوم هواداران برای خرید یک مهاجم طراز اول کرده است. شاید توپچی‌ها برای رسیدن به چهارمین قهرمانی لیگ برتر که مدت‌ها در انتظارش هستند، به یک شماره ۹ جدید نیاز نداشته باشند، اما با توجه به تاریخچه غنی مهاجمان این باشگاه، به سختی می‌توان هواداران را به خاطر تمایل به یک گلزن ثابت سرزنش کرد.

از هنرمندان تمام‌عیار تا درنده‌های گلزن، تیم شمال لندن توانسته است روی ضربات نهایی ترسناک برخی از چهره‌های افسانه‌ای تکیه کند. بهترین تیم‌های آرسنال در عین حال که افتخارات داخلی و خارجی کسب کرده‌اند، اغلب با مهاجم مرکزی مرگبارشان شناخته می‌شدند. GiveMeSport وظیفه رتبه‌بندی برترین مهاجمان این باشگاه را بر عهده گرفته است.

عوامل رتبه‌بندی

گل‌ها: گاهی اوقات ساده‌ترین پاسخ بهترین است. یک مهاجم برای گلزنی در تیم حضور دارد. نرخ گل در هر بازی در نظر گرفته شده است تا اطمینان حاصل شود که بازیکنان دوران مدرن، جایی که بازی‌های بیشتری انجام می‌شود، به ناحق سود نمی‌برند.

جام‌های مهم: به رخ کشیدن مدال‌ها شاید راهی نه‌چندان ظریف برای قضاوت در مورد موفقیت باشد، اما مؤثر است. همه جام‌ها یکسان ساخته نشده‌اند – مسلماً قهرمانی لیگ برتر از جام خیریه مهم‌تر است – که این مورد هم در نظر گرفته می‌شود.

طول عمر: تک‌فصل‌های درخشان برای تیم دیگر شمال لندن رزرو شده است. برای قرار گرفتن در بین برترین مهاجمان آرسنال، یک بازیکن باید در یک دوره قابل توجه کمک کرده باشد.

۱۱. نیکولاس آنلکا

شخصیت پیچیده نیکولاس آنلکا در پایان فصل ۱۹۹۸/۹۹ به خوبی به تصویر کشیده شد. این مهاجم سرعتی آرسنال در سال ۱۹۹۹ به عنوان بهترین بازیکن جوان سال اتحادیه (PFA) انتخاب شد، اما ترجیح داد به جای شرکت در مراسم اهدای جایزه، به کلوبی شبانه برود.

مطبوعات به خاطر اخم همیشگی او در طول بازی‌ها، حتی بعد از گلزنی، لقب جنجالی «Le Sulk» (بداخلاق) را به این بازیکن فرانسوی داده بودند. با این حال، هم‌تیمی‌هایش احترام زیادی برای او قائل بودند. دنیس برکمپ در دوران حضورش در آرسنال، آنلکا را بهترین همبازی خط حمله خود می‌دانست (با بی‌احترامی به چند بازیکن دیگر در این لیست). دیدیه دشان، یکی از بهترین کاپیتان‌های قهرمان جام جهانی، در سال ۱۹۹۹ او را «رونالدوی ما» لقب داد.

آنلکا که به طور مداوم از خط دفاعی حریفان فرار می‌کرد، نقش مهمی در کسب دوگانه لیگ و جام حذفی آرسنال در سال ۱۹۹۸ ایفا کرد. تنها نقطه ضعف حضور او در آرسنال، کوتاه بودن مدت زمانش بود. هرچند با سود ۲۲.۵ میلیون پوندی که آرسن ونگر از فروش هموطنش به دست آورد، ضربه این جدایی کمی کم‌رنگ شد.

۱۰. چارلی جورج

یکی از سنت‌های دیرینه جام حذفی، معرفی تک‌تک بازیکنان اصلی هر تیم به رئیس فدراسیون فوتبال (معمولاً یکی از اعضای خانواده سلطنتی) پیش از شروع بازی است. در حالی که دوک ادینبورگ در فینال سال ۱۹۷۱ برای معرفی بازیکنان پایین می‌آمد، جان رادفورد از آرسنال با شوخی گفت: «سلام دوک، با چارلی پادشاه آشنا شوید.»

چارلی جورج رویای هر هوادار آرسنالی را زندگی کرد، او سکوهای ورزشگاه را با چمن هایبری عوض کرد. جرج با وجود جثه نسبتاً کوچک، پیش از ۲۱ سالگی به اوج آمادگی خود رسید. او با شیطنت و تحرک در یک‌سوم پایانی زمین جولان می‌داد و در قلب تیمِ به ‌یادماندنیِ آرسنال، برنده‌ی هر دو جام در سال ۱۹۷۱ بود.

حدود دو ساعت پس از آن معرفی به یادماندنی با دوک، جورج از اوج دوران حرفه‌ای خود در آرسنال لذت برد. او در اواخر وقت‌های اضافه، با یک شوت محکم دروازه ری کلمنس، دروازه‌بان لیورپول را گشود و با خستگی ناشی از گرمای سوزان آن روز، برای جشن گل نمادین خود روی زمین چمن افتاد.

۹. نوانکو کانو

نوانکو کانو در سال ۱۹۹۹ و در حالی که ابهام زیادی درباره‌اش وجود داشت، به آرسنال پیوست. این بازیکن که به همراه آژاکس قهرمان لیگ قهرمانان شده بود، پس از کشف شدن مشکل قلبی به محض ورود به ایتالیا، تنها در ۱۲ بازی سری آ برای اینترمیلان به میدان رفت. کانو به یاد می‌آورد: «مردم می‌پرسیدند: «آیا او هنوز می‌تواند بازی کند؟»»

پاسخ او یک «بله» قاطعانه بود. کانو، بازیکنی بلندقامت با چاشنی نبوغ، تنها ظرف شش ماه پس از انتقال به لیگ برتر، به عنوان بهترین بازیکن سال آفریقا انتخاب شد. او هرگز جزو بازیکنان ثابت آرسنال نبود - تنها یک بار بیش از ۱۳ بازی لیگ را برای باشگاه از ابتدا آغاز کرد - اما هر زمان که به او نیاز بود، تلاش و درخشش خود را به نمایش می‌گذاشت.

۸. جان رادفورد

شاید یکی از بهترین مهاجمان آرسنال، جایگاه بهتری در محوطه جریمه حریف داشت. جان رادفورد که راه خود را از یک کارآموز که در هایبری حمام‌ها را تمیز می‌کرد، تا بالا بردن جام حذفی خیسِ کف در ورزشگاه ومبلی طی کرد.

با این حال، رادفورد در طول دوران حرفه‌ای خود، هر جلسه تمرینی را با به چالش کشیدن هم‌تیمی‌هایش برای پنالتی تمام می‌کرد، جایی که او خود را درون دروازه می‌دید. روی هر ضربه پنالتی شرطی دوستانه بسته می‌شد و طبق گفته‌های رادفورد: «من از این طریق بیشتر از حقوقم درآمد کسب می‌کردم.» با این حال، رادفورد که به عنوان چهارمین گلزن برتر تاریخ آرسنال شناخته می‌شود، در زمینه گلزنی هم برای خودش خوب کار کرد.

۷. فرانک استاپلتون

دوران حضور فرانک استاپلتون در آرسنال، هرچند با شکستن قلب هواداران به خاطر انتقالش به منچستر یونایتد در سال ۱۹۸۰ به پایان رسید، اما قابل چشم‌پوشی نیست. این گل‌های استاپلتون بود که در نهایت منجر به پیروزی آرسنال مقابل یونایتد در فینال جام حذفی ۱۹۷۹ (تنها قهرمانی باشگاه در یک دوره ۱۶ ساله کم‌فروغ) شد.

دون هاو، بازیکن و مربی سابق آرسنال، استاپلتون را «یکی از بهترین مهاجمان مرکزی» توصیف کرد و لیام برادی، هافبک افسانه‌ای آرسنال، او را بهترین سرزنی می‌دانست که تا به حال دیده‌است. شاید اگر آرسنال خواسته‌های مالی او را برآورده می‌کرد، استاپلتون می‌توانست در این لیست حتی بالاتر قرار گیرد.

۶. رابین فن پرسی

رابین فن پرسی، نسخه مدرن فرانک استاپلتون، با انتقال به منچستر یونایتد در سال ۲۰۱۲، میراثی پیچیده در آرسنال بر جای گذاشت. با این حال، واکنش پرشور هواداران به آن انتقال، نتیجه‌ی عملکرد مرگبار او برای توپچی‌ها بود.

بعد از چند فصل مصدومیت‌زده و نقش «جانشین» برای بازیکنانی مثل تیری آنری و امانوئل آدبایور، فان پرسی در فصل ۲۰۱۱/۱۲ به طور کامل نقش کاپیتانی تیم را پذیرفت. او یک تکنسین استاد بود که می‌توانست با هر جای بدنش گل بزند و در آخرین فصل حضورش در لندن، با زدن ۳۰ گل بی‌نظیر در لیگ برتر، رکوردی بی‌رقیب به جا گذاشت. هیچ بازیکن آرسنالی تا به حال نتوانسته در تاریخ این رقابت‌ها از این تعداد گل عبور کند.

۵. آلن اسمیت

آلن اسمیت، شاید درخشان‌ترین نامی نباشد که پیراهن شماره ۹ آرسنال را پوشیده است، اما رزومه او قابل بحث نیست. این ملی‌پوش انگلیسی با میانگین یک گل در هر سه بازی طی تقریباً یک دهه، چهره‌ای قابل اعتماد در نوک خط حمله دو تیم قهرمانِ لیگ به رهبری جرج گراهام بود و در هر دو فصل، به عنوان بهترین گلزنِ لیگ دسته اول (First Division) دست پیدا کرد.

اولین حضور اسمیت در هایبری پس از امضای قرارداد با آرسنال، در واقع با پیراهن لستر سیتی رقم خورد. آرسنال برای کمک به روباه‌ها در مبارزه برای بقا، اسمیت را برای باقی‌مانده فصل ۱۹۸۶/۸۷ به لستر قرض داد. این توافق منجر به رویارویی عجیبی شد، زمانی که لستر ماه بعد به شمال لندن سفر کرد و اسمیت پس از پیروزی ۴-۱ آرسنال، به هر دو گروه هوادار خوش‌آمد گفت. در سال‌های آینده، لحظات شادتری در انتظار اسمیت مقابل سکوهای «نورت بانک» (North Bank) ورزشگاه قرار داشت.

۴. تد دریک

جرج آلیسون، سرمربی آرسنال، به اغراق‌گویی مشهور بود، اما زمانی که در سال ۱۹۳۴ تد دریک را از ساوتهمپتون به خدمت گرفت و او را «بهترین مهاجم مرکزی جهان» لقب داد، چندان هم اغراق‌آمیز صحبت نکرده بود. دریک بلافاصله در اولین فصل حضورش با زدن ۴۲ گل در لیگ، به این لقب پرطمطراق جامه عمل پوشاند - رکوردی دست‌نیافتنی برای تعداد گل در یک فصل که هیچ بازیکن دیگری در آرسنال نتوانسته به آن برسد.

دریک در صد و هشتمین حضورش برای باشگاه، صدمین گل خود برای آرسنال را به ثمر رساند. از این تعداد گل خیره کننده، هفت گل در یک روز و در دسامبر ۱۹۳۵ مقابل تیم بیچاره استون ویلا به ثمر رسید. در پایان بازی، کل تیم برای دست دادن با فاتح خود صف کشیدند و توپ بازی را که همه بازیکنان امضا کرده بودند به دریک تقدیم کردند.

۳. دنیس برکمپ

دنیس برکمپ به طور قطع بهترین کنترل کننده توپ تاریخ فوتبال بود، ظرافتی بی‌نظیر و درکی بی‌نقص از اینکه هم‌تیمی‌هایش در هر لحظه کجا خواهند بود. با این حال، حتی با وجود چنین شهرت بزرگی، باز هم برخی جنبه‌های ظریف اما به همان اندازه حیاتی از بازی بی‌عیب او نادیده گرفته می‌شود.

برکمپ که در اواسط دهه ۱۹۹۰ به عنوان بازیکنی تکنیکی به فوتبال انگلیس پا گذاشت، توانایی این را نداشت که بازیکنی منزوی و کم‌تحرک باشد. سول کمپل او را «یکی از قوی‌ترین بازیکنانی که با او یا مقابل او بازی کرده‌ام» معرفی می‌کند، در حالی که تیری آنری همیشه تلاش می‌کند تا بر جنبه «خشن» او تأکید کند. اکثر مدافعان حتی برای درک قدرت او، به سختی می‌توانستند به اندازه کافی به این هلندی ماهر نزدیک شوند. حتی در سن ۳۳ سالگی، برکمپ همچنان سومین بازیکن سرعتی آرسنال بود، زمانی که تیم در تمرینات پیش فصل در یک مسابقه دو ۶۰ متر به رقابت پرداخت.

زمانی که برکمپ با مبلغی رکوردشکن برای آرسنال (۷.۵ میلیون پوند) به این تیم پیوست، اشاره کرد که او «از آن دسته بازیکنانی نیست که در آرسنال می‌بینید». از آن زمان تاکنون، بازیکنان کمی توانسته‌اند به پای او برسند.

۲. ایان رایت

''ایان رایت، رایت، رایت'' اینطور بود که هواداران آرسنال با آن سرود معروف‌شان، او را سه بار صدا می‌زدند. دومین گلزن برتر تاریخ باشگاه در سن ۲۱ سالگی هنوز در لیگ دسته پایین (Sunday League) بازی می‌کرد.

این بازیکن دوست‌داشتنی اهل لندن پس از تحمل ۱۱ سال تست‌‌های ناموفق، امید خود را برای تبدیل شدن به یک فوتبالیست حرفه‌ای از دست داده بود، اما سرانجام از طرف کریستال پالاس قرارداد حرفه‌ای دریافت کرد. رایت پس از درخشش با «عقاب‌ها»، در سال ۱۹۹۱ به عنوان گران‌ترین خرید تاریخ آرسنال لقب گرفت. رایت در هر یک از شش فصل اول حضورش در آرسنال، به عنوان آقای گل تیم شناخته شد و بدون استثنا، هر گل خود را - چه یک ضربه ساده از نزدیک یا یک شوت سهمگین از ۳۰ متری باشد - با همان شور و شوق بی‌پایان و مسری جشن می‌گرفت.

۱. تیری آنری

کیلیان امباپه، پیر امریک اوبامیانگ، تئو والكات، آنتونی مارسیال، مارکوس رشفورد؛ این تنها چند نمونه از ستارگان دنیای فوتبال هستند که تیری آنری، مهاجم افسانه‌ای آرسنال را الگوی اصلی خود می‌دانند.

آنری در سال ۲۰۰۷ آرسنال را به مقصد بارسلونا ترک کرد، در حالی که تنها بازیکن تاریخ این باشگاه بود که توانسته بود تعداد گل‌های خود را به بیش از ۲۰۰ گل برساند. هنرنمایی او با سرعتی مثال‌زدنی و مهارتی خیره‌کننده همراه بود، تا جایی که مجسمه برنزی او پیش از بازگشت قرضی‌اش در سال ۲۰۱۲، در خارج از ورزشگاه خودنمایی می‌کرد.

با این حال، دوران حضور آنری در آرسنال با عملکردی ضعیف آغاز شد. او در ۱۴ بازی ابتدایی خود برای باشگاه تنها یک گل به ثمر رساند و خودش با خنده تعریف می‌کند که یک ضربه را آنقدر کج زد که به عقربه دقیقه‌شمار بالای سکوهای هایبری برخورد کرد. با این وجود، نه ونگر و نه خود آنری هیچ‌گاه ناامید نشدند و گل‌های او به زودی سرازیر شد. برای اینکه دقیق‌تر بگوییم، او توانست رکورد ۲۲۸ گل برای باشگاه را به نام خود ثبت کند.